Γυρό - γυρό του Αλμυρά...(1)

Σάββατο πρωί (όχι όσο πρωί ανέμενα- αποκοιμήθηκα), βρεθήκαμε με τον Μ.Ε. στα περίχωερα της Α.Β. στο σπίτι του Νυχτερινού Ποδηλάτη. Η πρόκληση; Ημερήσια ποδηλασία (όχι νυχτερινή- στερούμαστε βλέπετε τους προβολείς).
Ποδηλασία στα περίχωρα με οδηγό τον Ν. Π.
Τι να πρωτοπώ...


Ξεκινήσαμε.. ο Ν. μπροστά, σίγουρος για τη πορεία, με ανάμικτες φαντάζομαι σκέψεις αλλά χαρούμενος (έλαμπε) για το ότι μοιραζόταν την εμπειρία μαζί μας.- Ακόμη ένα κομμάτι του εαυτού του που μοιράζει χωρίς φειδώ.- Στην αρχή δρόμος (χωματόδρομος) δοκιμή στα φρένα, ταχύτητες (αφού και το ποδήλατο ήταν δανεικό - της Μ.). προσαρμογή στη θέση, στα πατίδια. και τότε ξεκινάμε, δρόμος φαγωμένος από βροχές, πέτρες αυλάκια. Η επειρία πιο έντονη, μικρή ταχύτητα στην αρχή, μεγαλύτερη αργότερα.
Η αδρεναλίνη ξεκινά να εκκρίνεται (φαντάζομαι- έτσι λένε). Ο Ν. με τις συμβουλές του με τις υποδείξεις του.

Πρώτη μεγάλη κατηφόρα... Ο Ν. και ο Μ. περνάνε με ενθουσιασμό... και εγώ το ίδιο... 2 επιλογές....
1. κατεβαίνω με φρένα, μικρή ταχύτητα,
2. ακολουθώ τη ροή...

Τρελλός, όπως τρελλό και το mountain biking για ένα σαραντάχρονο που συμπεριφέρεται λες και είναι 25... ακολουθώ την επιλογή 2.
Μεγάλη η κατηφόρα, αυλάκια, χώματα, πέτρες. Το ποδήλατο τρέχει πιστό στις κινήσεις του σώματος. Χάνω τον έλεγχο της ταχύτητας, τα φρένα δεν είναι πλεόν επιλογή. κρατώ το τιμόνι σταθερό. Έβλεπα τον εαυτο μου λες και παρακολουθούσα ταινία. Να τρ΄χω με ταχύτητα, να πέφτω....

Καταλήγω στα δεξιά του δρόμου στα χορτάρια... Αυτό ήταν.. το βάφτισμα του πυρός (χώματος, χόρτου) λίγα γδαρσίματα και ευτυχώς όχι τίποτα σοβαρό.

Η διαδρομή απ' εκεί και πέρα σαν ταινία στο διαδύκτιο. Ποταμάκια να περνάμε, οργωμένα χωράφια, σαβάνα της Κύπρου, βραχώδη εδάφη. Γυρό γυρό του Αλμυρά, του ιστορικού αυτού λόφου.

Συνειδητοποιώ για ακόμη μια φορά γιατι μ'αρέσει το ποδήλατο. Αναπάντεχες στιγμές, ανηφόρες κατηφόρες, εναλλαγή, εγρήγορση, ταυτόχρονα ξεκούραση. Πρέπει να κοιτάς που πατούν οι τροχοί, που θα πατήσουν, ποιά ταχύτητα, ποιά πεταλιά... Κούραση μα και πρόκληση....

Δεν θα το έκανα μόνος. Είμαι τύπος της παρέας. Δεν θα άντεχα λόγω φυσικής κατάστασης αν δεν είχα φίλους να ακολουθώ..
Τώρα γνωρίζω τι με περιμένει η δεύτερη φορά που θα πάω... στην πρώτη δε γνώριζα.... Στην πρώτη τρελλός, τη δεύτερη ? ήρωας?

Αναμένω βέβαια και τη σχετική ανάρτηση του φίλου μου   Ν.Π. στο http://nicoslazarou.blogspot.com/

(οι φωτό 1 και 3 είναι του Ν.Π. η 2 από το διαδίκτυο)