"Ο Ονειροκυνηγός"

Σκέφτηκα, (σπάνιο φαινόμενο) πως το όνομα που χρησιμοποιούσα ήτανε πεζό.... μ'αρέσει αυτό του φίλου μου του "Νυχτερινού Ποδηλάτη". (http://nixterinospodilatis.blogspot.com). Έχει νόημα ένα υπόβαθρο, και τότε σκέφητκα ... και πάλι... τι θα με χαρατκήριζε εμένα; ποιό όνομα θα μπορούσε να με εκφράσει τώρα ... σε αυτή τη φάση της ζωής μου...

Σήμερα είχα μια κουβέντα με ένα φίλο. Μου είπε το εξής: "Εσύ θα με καταλαβαίνεις, δεν έχω όνειρα για μένα. Εννοώ δεν θέλω να αγοράσω μερσεντές ή ένα σπίτι μεγάλο ή κάτι άλλο τέτοιο. Έχω όνειρα για την εργασία μου για το σχολείο μου για την οικογένειά μου. Όχι για μένα..."

Αυτές τις μέρες διαπραγματεύομαι αυτά τα όνειρα. Τα όνειρά μου ταυτίζονται με αυτά που ονειρεύομαι για τους γύρω μου, τα παιδιά μου, τους φίλους μου, τα άλλα παιδιά, τους γονείς τους.... Τα όνειρα αυτά με ανεβάζουν στα ύψη και τα ίδια την επόμενη στιγμή, ώρα, μέρα με ρίχουν σε βάραθρα απελπισίας, φόβου, αγωνίας...

Ένας φίλος 90 τότε χρονών (πριν 2 χρόνια) στην ερώτηση:

"κύριε Β. ποιά τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου;" Σκέφτηκε λίγο, αλλά όχι πολύ και με σταθερή φωνή και σιγουριά "Απο τα 40 ως τα 60". Ξαφνιασμένοι όσοι των ακούγαμε που δεν είχαμε φτάσει ακόμη τα μισά του χρόνια σκεφτήκαμε πως θα μας έλεγε τα 20 τα 25 (αυτά που είχαμε ήδη περάσει άρα δεν είχαμε ελπίδα πια στη σύντομη αυτή ζωή), όμως μας ξάφνιασε. " Γιατί κ. Β. τα 40 ως τα 60; και γιατί τόση σιγουριά;"  Ένας άνθρωπος που έζησε αγάπες, έρωτες, πολέμους, περιπέτειες, χορό τραγούδι, ταξίδια, που χόρτασε λύπες και χαρές και που στέκει παρά τα 93 που χρόνια σήμερα λεβέντης... μας λέει 40-60. 

"Διότι ξέρεις τι θέλεις, και μπορείς να το κάνεις".....

Η ερώτηση είναι απλή... Είναι τα όνειρά μου/μας αυτό που "ξέρεις τι θέλεις"; Πως θα το ξέρουμε; μόνο στα ενενήντα μας; μέχρι τότε; Τι επιλογή έχουμε παρά μόνο να κυνηγάμε τα όνειρά μας; 

Γι' αυτό και ο Ονειροκυνηγός μου φάνηκε καλό όνομα... Η φωτογραφία στο προφίλ .. ένα από τα όνειρά μου... πραγματικό πια. 

(η λέξη ονειροκυνηγός δεν είναι δικό μου δημιούργημα. μια έρευνα στο διαδίκτυο: 
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=print_poem&poem_id=7252
http://driceman.blogspot.com/2010/09/blog-post_06.html
http://www.politismospolitis.org/archives/11825  κ. ά. )

Από την κούνια στο ΙΚΕΑ..

Πράσινο και μοβ, τα χρώματα στο δωμάτιο της. Αγέννητη ακόμη η Ι. και μεις να διαλέγουμε χρώματα, να αναμιγνύουμε και να τα συνδυάζουμε τα νέα έπιπλα, τα σεντόνια, τις κουρτίνες, την κούνια.
Μια διαδικασία που μας γέμιζε και μας έκανε να ονειρευόμαστε τα ξενύχτια, τα κλάματα, τα γέλια. Το δωμάτιο ετοιμάστηκε, η Ι. γεννήθηκε, (υγιέστατη), πήγε νηπιαγωγεία, δημοτικό, γυμνάσιο ή αλλιώς θα μπορούσαμε να πούμε, περπάτησε, μίλησε, έτρεξε, έκανε ποδήλατο, κτύπησε, κολύμπησε, μάλωσε, αγάπησε, στεναχωρήθηκε, μας θύμωσε, μας χαροποίησε, μας αγκάλιασε, μας έκανε να κλάψουμε από χαρά και λύπη..... και τώρα;; Τώρα αποφοίτησε...!!

και νομίζεις πως τελειώνουν όλα!! πως φεύγει, πως ότι έκανες έκανες και δεν μπορείς άλλο πια. Είναι πράγματι έτσι; και ξανά από την αρχή.

Το δωμάτιο της είναι Mystico κόκκινο -μοβ και lemoni κίτρινο της Vitex. Τα διάλεξε μόνη της. Ποιος τοίχος και πια πλευρά. Πόσο σκούρο και με ποιο εργαλείο... ρολό, βούρτσα ή σφουγγαράκι; Τι κρεβάτι και τι στρώμα; κάλαθο αποχωρητηρίου, σφουγγαρίστρα και χαλάκι. Κουρτίνα του μπάνιου και φωτιστικό. Όλα αυτά και με αυτή τη σειρά και άλλα πολλά.
Εσύ θεατής... Εκτελεστής και πάλι τροφοδότης. Αλλά δεν αποφασίζεις. Βλέπεις, κοιτάς, σκέφτεσαι, διαφωνείς, θέλεις να πεις την άποψή σου, και πάλι κρατιέσαι. Όχι πια !! το έκανες και ήταν αγέννητη.. τώρα πια επιλέγει αποφασίζει και την βλέπεις πόσο προβληματίζεται.. Η συγκατοίκηση, το νέο σπίτι, το κλειδί που πρέπει να θυμάται να κρατά στο χέρι, τα κοινόχρηστα που πρέπει να θυμηθεί να πληρώσει, το λεωφορείο που πρέπει να θυμηθεί να προλάβει.

και εσύ θεατής, να απορείς αν, από τον καιρό της κούνιας μέχρι και το ΙΚΕΑ που βοήθησες να φτιαχτεί το νέο της δωμάτιο, έκανες και έζησες όσα θα ήθελες και μπορούσες!!

Απορείς.....!!!

ο Θάνατος και ο άνθρωπος

Δύο έννοιες πλήρως συνυφασμένες. Ίσως προκαλώ που το λέω αλλά έτσι είναι. Είσαι άνθρωπος; τότε υπάρχει ο θάνατος. Είσαι ζωντανός; τότε θα είσαι και νεκρός. Μακάβριο θα έλεγε κανείς.. ναι....κι όμως αληθινό.
Το μεγαλύτερο μυστήριο, η μεγαύτερη περιπέτεια - ο θάνατος.
Γύρω απ' αυτόν υφαίνονται όλες οι θρησκείες προκαταλήψεις, τρόποι ζωής, κοινωνικές σχέσεις. Τόσο απόμακρος και όμως τόσο κοντινός.

Γιατί όλα αυτά; γιατί τώρα, καλοκαιριάτικα;

Αφορμή για να επανέλθουν αυτές οι σκέψεις στο νου μου; Η κηδεία ενός δεκαεφτάχρονου.
Η τελετή της κηδείας του πρόλαβε την τελετή της αποφοίτησής του (28 Ιουνίου), και ταυτόχρονα σημάδεψε την αποφοίτηση όλων των συμμαθητών του.

Ο Δ. "χάθηκε" για κάποιους, για άλλους είναι πια άγγελος, "Υπασπιστής του Θεού" όπως είπε κάποιος φίλος του στον επικήδειο. " Ο Δ. ήταν πολλά καλός για να ζήσει σε τούντον κόσμο. Έν του άξιζε (του κόσμου)".

Δεκαεφτά χρονών. Σκεφτείτε τον εαυτό σας στα δεκαφτά. Τι ξέρατε; τι ονειρευόσασταν; που έφτανaν οι σκέψεις σας. Τι ανέμεναν οι φίλοι, οι συγγενείες από εσάς; Τα αδέλφια σας;
Τώρα σβήστε, διαγράψτε όλα όσα έγιναν μετά τα δεκαεφτά σας. Τι μένει; Αξίζει; σας είναι αρκετό; για τους γονείς σας; για τους φίλους σας; για τα αδέλφια σας; για τα αγέννητα παιδιά σας; Πονάει ε πονάει.... και όμως για μας τους μακριά από τον Δ. δεν έπρεπε να πονάει τόσο... και όμως πονάει.

Φίλοι μαζεύτηκαν γύρω του, γύρω από το φρέσκοσκαμμένο χώμα, όπως ακριβώς μαζεύονταν όταν τους έπαιζε μπουζούκι. Αυτή τη φορά όμως αυτοί του τραγουδούσαν, "Απολύομαι... απολύομαι"

Απολύθηκε, απολύθηκε από αυτή τη ζωή. Μήπως είναι δεσμά τελικά αυτή η ζωή... Δεν ξέρουμε. Ο Δ. ξέρει.. και εμείς μένουμε.

τι είναι ο Θάνατος; Τόσο κοντά μα και τόσο μακριά. Η βουβαμάρα στην κηδεία αυτή στο μυαλό μου μυνάει πως κανείς μα κανείς δεν είχε απάντηση.... τι είναι ο θάνατος.. τι να πεις. τι να πεις στη μάνα, τον πατέρα, την αδελφή.. " μα θα τον βάλουμε δαμέσα; έθθα τον ξαναδούμε;" και μεις βουβοί..... την απάντηση σ' αυτό την ξέραμε.... κι όμως κανείς δεν την ομολογούσε.

Τι ήμουν στα δεκαεφτά;

Γυρό - γυρό του Αλμυρά...(1)

Σάββατο πρωί (όχι όσο πρωί ανέμενα- αποκοιμήθηκα), βρεθήκαμε με τον Μ.Ε. στα περίχωερα της Α.Β. στο σπίτι του Νυχτερινού Ποδηλάτη. Η πρόκληση; Ημερήσια ποδηλασία (όχι νυχτερινή- στερούμαστε βλέπετε τους προβολείς).
Ποδηλασία στα περίχωρα με οδηγό τον Ν. Π.
Τι να πρωτοπώ...


Ξεκινήσαμε.. ο Ν. μπροστά, σίγουρος για τη πορεία, με ανάμικτες φαντάζομαι σκέψεις αλλά χαρούμενος (έλαμπε) για το ότι μοιραζόταν την εμπειρία μαζί μας.- Ακόμη ένα κομμάτι του εαυτού του που μοιράζει χωρίς φειδώ.- Στην αρχή δρόμος (χωματόδρομος) δοκιμή στα φρένα, ταχύτητες (αφού και το ποδήλατο ήταν δανεικό - της Μ.). προσαρμογή στη θέση, στα πατίδια. και τότε ξεκινάμε, δρόμος φαγωμένος από βροχές, πέτρες αυλάκια. Η επειρία πιο έντονη, μικρή ταχύτητα στην αρχή, μεγαλύτερη αργότερα.
Η αδρεναλίνη ξεκινά να εκκρίνεται (φαντάζομαι- έτσι λένε). Ο Ν. με τις συμβουλές του με τις υποδείξεις του.

Πρώτη μεγάλη κατηφόρα... Ο Ν. και ο Μ. περνάνε με ενθουσιασμό... και εγώ το ίδιο... 2 επιλογές....
1. κατεβαίνω με φρένα, μικρή ταχύτητα,
2. ακολουθώ τη ροή...

Τρελλός, όπως τρελλό και το mountain biking για ένα σαραντάχρονο που συμπεριφέρεται λες και είναι 25... ακολουθώ την επιλογή 2.
Μεγάλη η κατηφόρα, αυλάκια, χώματα, πέτρες. Το ποδήλατο τρέχει πιστό στις κινήσεις του σώματος. Χάνω τον έλεγχο της ταχύτητας, τα φρένα δεν είναι πλεόν επιλογή. κρατώ το τιμόνι σταθερό. Έβλεπα τον εαυτο μου λες και παρακολουθούσα ταινία. Να τρ΄χω με ταχύτητα, να πέφτω....

Καταλήγω στα δεξιά του δρόμου στα χορτάρια... Αυτό ήταν.. το βάφτισμα του πυρός (χώματος, χόρτου) λίγα γδαρσίματα και ευτυχώς όχι τίποτα σοβαρό.

Η διαδρομή απ' εκεί και πέρα σαν ταινία στο διαδύκτιο. Ποταμάκια να περνάμε, οργωμένα χωράφια, σαβάνα της Κύπρου, βραχώδη εδάφη. Γυρό γυρό του Αλμυρά, του ιστορικού αυτού λόφου.

Συνειδητοποιώ για ακόμη μια φορά γιατι μ'αρέσει το ποδήλατο. Αναπάντεχες στιγμές, ανηφόρες κατηφόρες, εναλλαγή, εγρήγορση, ταυτόχρονα ξεκούραση. Πρέπει να κοιτάς που πατούν οι τροχοί, που θα πατήσουν, ποιά ταχύτητα, ποιά πεταλιά... Κούραση μα και πρόκληση....

Δεν θα το έκανα μόνος. Είμαι τύπος της παρέας. Δεν θα άντεχα λόγω φυσικής κατάστασης αν δεν είχα φίλους να ακολουθώ..
Τώρα γνωρίζω τι με περιμένει η δεύτερη φορά που θα πάω... στην πρώτη δε γνώριζα.... Στην πρώτη τρελλός, τη δεύτερη ? ήρωας?

Αναμένω βέβαια και τη σχετική ανάρτηση του φίλου μου   Ν.Π. στο http://nicoslazarou.blogspot.com/

(οι φωτό 1 και 3 είναι του Ν.Π. η 2 από το διαδίκτυο)

Ενδιαφέρομαι για ποδήλατο...

Έφτιαξα και εγώ το κουρσέ μου PEUGEOT  ηλικίας εικοσιπέντε τώρα χρόνων.. Κάνω τις βόλτες μου με πολλές θυσίες και το απολαμβάνω.

Δεν παύω από το να ψάχνω όμως ένα καλό  mountain bike. Έτσι λοιπόν μπήκα σήμερα σε ένα μεταπωλητή γνωστό... Με υποδέχτηκε ένας μάλλον συμπαθητικός κύριος ηλικίας 70 περίπου με εργαλεία στο χέρι..

- Γεια

- Γεια σας. Ψάχνω για ένα mountain bike.

- Έχουμε πολλά και διάφορα, έλα να τα δούμε.

Αυτά είναι με αλουμίνιο σκελετό, για τους απαιτητικούς, αλλά τζιαι τούτοι οι σκελετοί εν μια χαρά. Ούλλα με ταχύτητες, άλλα με δισκόφρενα.

-Και ποιές οι διαφορές τους, πέρα από την τιμή;

- Έ τούτα εν πιο καλά που τα άλλα.

- Δηλαδή τις τιμές να τις υπολογίζω γύρω στα 350-380 ευρώ;

-Ε ναι, έχουμε πιο ακριβά στο άλλο μας κατάστημα, 700- 800 ευρώ αλλά αυτά αγοράζουν τα οι αθθρώποι που τες πρεσβείες .. οι ξένοι , που τα χρησιμοποιούν. Τούτα δαμέ κάμνουν για τους Κυπραίους. Τα άλλα εν πιο ακριβά αλλά έννεν καλλίτερα , απλώς  έχουν διαφορετικά χρώματα, άλλη γραμμή που αρέσκει στους ξένους....

Λοιπόν μετά από αυτό πρέπει να αποφασίσω. Είμαι κυπραίος  τζιαι πρέπει να αγοράσω φτηνό ποδήλατο; Αν το αγοράσω έθθα το το χρησιμοποιώ; ή πρέπει να γίνω σαν τους ξένους τζιαι μετά να δικαιούμαι ποδήλατο πιο πάνω που 400 ευρώ;

Βοήθεια!!!!!!

Να blog κανείς ή να μη

Τι είναι ένα blog τελικά;

• ένα πεδίο ελεύθερης συγγραφής;
• χώρος εκτόνωσης;
• χώρος έκφρασης;
• χώρος καταξίωσης;
• ευκαιρία να μοιραστείς απόκρυφες σκέψεις ;
• ευκαιρία να καταγράψεις όσα λες με φίλους σε καθημερινές συζητήσεις ;
• πόσους αναγνώστες έχω;

Ίσως όλα τα πιο πάνω.

Αφορμή το blog του φίλου του Νυχτερινού Ποδηλάτη. http://nicoslazarou.blogspot.com/

Το βλέπω να ξεκινάει και να επεκτείνεται... λίγοι φίλοι στην αρχή περισσότεροι αργότερα, μια πρόσκληση, μια πρόκληση. Αναμνήσεις, ανησυχίες, μουσική, ποδήλατο, φύση και έννοιες... Λίγο απ' όλα και ο καθένας αποκαλύπτει ένα κομμάτι του εαυτού του, λίγο ή πολύ σημαντικό ή και ασήμαντο..

 Είναι ωραία, νίωθω ωραία να διαβάζω και να σχολιάζω. Όχι όμως πάντα και στο δικό μου χρόνο.

Να Blog λοιπόν....Ευχαριστώ φίλε ποδηλάτη.

Θέλω να γυρίσω στα παλιά....

Στην ανάρτηση αυτή κατέληξα για δύο διαφορετικούς λόγους. Ο πρώτος ήταν κάτι που έγραψε ένα φίλος σε ένα blog o N. πριν μια δυό μέρες (http://nicoslazarou.blogspot.com/2010/04/blog-post_29.html) και μας ταξίδεψε στα παιδικά μας χρόνια.... Ο δεύτερος ήταν η καλλιτεχνική του Λυκείου της κόρης μου της Ι.  

Τρείς ώρες κράτησε (λίγο κουραστική θα έλεγε κάποιος), όμως το χιούμορ, η σάτιρα, οι πρωτότυπες ιδέες, η απίστευτη δουλειά δικαιολογούσε την έκτασή της. 

Ναι η κόρη μου είναι τελειόφοιτη! Την είδα στη σκηνή, αυτήν και τους συμμαθητές της. Τους είδα να δημιουργούν, να υποδύονται, να διασκεδάζουν, να εκφράζονται γεμάτοι ζωντάνια και δεν μπορούσα παρά να ταξιδέψω πίσω στο χρόνο. είκοσι και τόσα χρόνια πριν σε μια άλλη σκηνή, με άλλο περιεχόμενο, με άλλα πρόσωπα με τα ίδια όμως αισθήματα και συναισθήματα....

Στη σκηνή και η Μ.Χ. και ο Ε. και ο Ρ. και η Ρ. και η Μ. και η Χ. όλα παιδιά που είχα μαθητές στην Α' δημοτικού. Μαθητές που ακόμη χαιρετώ και με χαιρετούν στο δρόμο. Που αγκαλίαζω και με αγκαλιάζουν. και απόψε.... απόψε τελειόφοιτοι. 

Μια ζωή μπροστά τους....

Δεν απαγοητεύομαι αντίθετα χαίρομαι που ζήσαμε και μεις με την ίδια ζωντάνια και μπορούμε ακόμη. Το πιο σημαντικό είναι πως μπρούμε να το μοιραστούμε μαζί τους με την ωριμότητα που διαθέτουν..

ένα τραγούδι, παρόλο που δεν είναι του ρεπερτορίου μου, μου κόλλησε στο μυαλό .. λίγοι στίχοι του..

Θέλω να γυρίσω (στα παλιά)
Στίχοι: Νίκος Βουρλιώτης
Μουσική: Μιχάλης Παπαθανασίου & Τάκης Μπουγάς
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μαζωνάκης & Goin'Through ( Ντουέτο )

Έβαλα γιά πρώτη μου φορά,
κάποιο στοίχημα μεγάλο
πως εκεί που μεγαλώσαμε,
έχουμε μάθει κάτι άλλο.

Έχουμε μάθει από το σχολείο,
όχι μόνο να μετράμε,
τα παιδιά στη γειτονιά μου
έχουνε μάθει ν'αγαπάνε.

Αν ακούσεις κάποιες φωνές
το βράδυ μες τα όνειρά σου,
τότε θυμήσου την πλατεία
στη παλιά τη γειτονιά σου
ή την αλάνα με τις πέτρες
λίγο πιό πάνω απ'τη Θηβών,
αυτή που τώρα έχει γίνει
εργοστάσιο παιχνιδιών.

.........

Μεγαλώνω και ξεχνώ
μόνο τους κακούς ανθρώπους.
Όσους μιλούσαν με βρισιές,
γιατί ποτέ δε μάθαν τρόπους.
Μα ποτέ μου δε ξεχνώ
τη παλιά τη γειτονιά μου,
γιατί στο παγκάκι της πλατείας
έχω χαράξει τα όνειρά μου.

Θέλω να γυρίσω στα παλιά.
Θέλω την παλιά μου γειτονιά.
Θέλω να γυρίσω να σε βρώ,
ένα βράδυ είναι αρκετό.

.........