Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

ο Θάνατος και ο άνθρωπος

Δύο έννοιες πλήρως συνυφασμένες. Ίσως προκαλώ που το λέω αλλά έτσι είναι. Είσαι άνθρωπος; τότε υπάρχει ο θάνατος. Είσαι ζωντανός; τότε θα είσαι και νεκρός. Μακάβριο θα έλεγε κανείς.. ναι....κι όμως αληθινό.
Το μεγαλύτερο μυστήριο, η μεγαύτερη περιπέτεια - ο θάνατος.
Γύρω απ' αυτόν υφαίνονται όλες οι θρησκείες προκαταλήψεις, τρόποι ζωής, κοινωνικές σχέσεις. Τόσο απόμακρος και όμως τόσο κοντινός.

Γιατί όλα αυτά; γιατί τώρα, καλοκαιριάτικα;

Αφορμή για να επανέλθουν αυτές οι σκέψεις στο νου μου; Η κηδεία ενός δεκαεφτάχρονου.
Η τελετή της κηδείας του πρόλαβε την τελετή της αποφοίτησής του (28 Ιουνίου), και ταυτόχρονα σημάδεψε την αποφοίτηση όλων των συμμαθητών του.

Ο Δ. "χάθηκε" για κάποιους, για άλλους είναι πια άγγελος, "Υπασπιστής του Θεού" όπως είπε κάποιος φίλος του στον επικήδειο. " Ο Δ. ήταν πολλά καλός για να ζήσει σε τούντον κόσμο. Έν του άξιζε (του κόσμου)".

Δεκαεφτά χρονών. Σκεφτείτε τον εαυτό σας στα δεκαφτά. Τι ξέρατε; τι ονειρευόσασταν; που έφτανaν οι σκέψεις σας. Τι ανέμεναν οι φίλοι, οι συγγενείες από εσάς; Τα αδέλφια σας;
Τώρα σβήστε, διαγράψτε όλα όσα έγιναν μετά τα δεκαεφτά σας. Τι μένει; Αξίζει; σας είναι αρκετό; για τους γονείς σας; για τους φίλους σας; για τα αδέλφια σας; για τα αγέννητα παιδιά σας; Πονάει ε πονάει.... και όμως για μας τους μακριά από τον Δ. δεν έπρεπε να πονάει τόσο... και όμως πονάει.

Φίλοι μαζεύτηκαν γύρω του, γύρω από το φρέσκοσκαμμένο χώμα, όπως ακριβώς μαζεύονταν όταν τους έπαιζε μπουζούκι. Αυτή τη φορά όμως αυτοί του τραγουδούσαν, "Απολύομαι... απολύομαι"

Απολύθηκε, απολύθηκε από αυτή τη ζωή. Μήπως είναι δεσμά τελικά αυτή η ζωή... Δεν ξέρουμε. Ο Δ. ξέρει.. και εμείς μένουμε.

τι είναι ο Θάνατος; Τόσο κοντά μα και τόσο μακριά. Η βουβαμάρα στην κηδεία αυτή στο μυαλό μου μυνάει πως κανείς μα κανείς δεν είχε απάντηση.... τι είναι ο θάνατος.. τι να πεις. τι να πεις στη μάνα, τον πατέρα, την αδελφή.. " μα θα τον βάλουμε δαμέσα; έθθα τον ξαναδούμε;" και μεις βουβοί..... την απάντηση σ' αυτό την ξέραμε.... κι όμως κανείς δεν την ομολογούσε.

Τι ήμουν στα δεκαεφτά;